Vietnamezët e Veriut në kohën e luftës kundër amerikanëve kalonin furnizimet përmes të famshmes “rrugës së Ho Chi Minh-it”. SHBA-të u përpoqën të ndërpresin rrjedhën me bomba, veprime klandestine, bastisje.
Sot historia përsëritet me protagonistë ukrainasit. Për të mbajtur gjallë luftën anti-ruse, Shtetet e Bashkuara, së bashku me afro tridhjetë vende, dërgojnë materiale luftarake me një përpjekje të madhe logjistike.
Avantazhi për rezistentët është të kenë një pikë thelbësore mbështetjeje në Rzeszoë Jasionka, me qendër në Poloni, e cila është bërë qendra, pika e mbërritjes për dhjetëra ngarkesa. Të tjera mund të jenë në Rumani. Një vijë e pasme që shqetëson Moskën: në fakt ajo nisi sulmin e parë në qendrën stërvitore në Yavoriv, pranë kufirit polak. Një sinjal i parë, i pritshëm dhe nuk do të befasonte ndonjë sabotim nga agjentët e Putin-it.
Ngarkesat shoqërohen në territorin ukrainas, pastaj ndahen për të arritur sa më shumë njësi, por edhe për t’i shpëtuar gjuetisë luftarake nga Moska. Ka një korridor verior dhe një më në jug: kamionë, automjete të maskuara, makina normale, trena aty ku është e mundur janë pjesë e zinxhirit të furnizimit që sheh edhe përfshirjen e civilëve.
Shumë nga ata që jetojnë jashtë blejnë online ose nëpërmjet ndërmjetësve. Ofertat vijnë edhe nga Amerika, falë angazhimit të qytetarëve të thjeshtë. Kjo makinë e madhe nuk lind papritur: Kievi me siguri po zbaton Konceptin Operativ të Rezistencës, një “kornizë” e krijuar me ndihmën e Pentagonit dhe NATO-s që nga viti 2018.
Tre janë shtyllat e kësaj kornize: Koordinimi i civilëve, njësive të rregullta, rezervistëve; Taktika që përfshijnë luftën guerile, mosbindje civile, metoda jo të dhunshme të cilat po shihen këto ditë; dhe një kanal për të inkurajuar mbështetjen nga vendet mike.
Është kjo strukturë që është mobilizuar për të marrë sisteme portative kundërajrore, por mbi të gjitha antitanke. Videot shfaqnin prita të formacioneve të vogla ukrainase duke goditur tanket, duke ngadalësuar një kolonë nga goditjet me “Spikes” të prodhimit izraelit ose “Javelin” amerikan.
Për të gjuajtur këtë të fundit, operatori e ngarkon mbi supe tubin që përmban raketën me të gjitha sistemet e tij të drejtimit (ai peshon rreth 25 kilogramë, një peshë më se e përballueshme) dhe synon objektivin e caktuar. Kur raketa niset, ajo njeh objektivin ose nga krahasimi i imazheve midis atyre që ka në memorie ose sepse tërhiqet nga nxehtësia e motorit të lenteve.
Sapo i afrohet tankut, ajo ngrihet 150 metra dhe bie vertikalisht mbi objektiv. Mjetet e blinduara janë në fakt më të mbrojtura në anët e tyre sesa në pjesën e sipërme, prandaj rreziku që vjen nga lart ka më shumë gjasa që ta nxjerrë tankun jashtë loje.
Pikërisht për këtë arsye quhet “Javelin”, që do të thotë shtizë. Arrin të gjuajë në një distancë prej afërsisht 4 kilometra dhe mund të godasë çdo automjet që lëshon nxehtësi. Është arma më e sofistikuar kundër mjeteve të blinduara.
Sipas ukrainasve ajo ka nxjerrë tashmë jashtë përdorimit 335 tanke dhe mbi 1 mijë automjete të blinduara. Shifra që nuk mund të konfirmohen, por për ekspertët numër që nuk mund të mjaftojë për të ndaluar avancimin e rusëve, të cilët po përpiqen t’i riparojnë automjetet me “çatira” metalike, një teknikë e parë në Siri dhe që është një përpjekje për të bërë që bomba të shpërthejë jashtë.
Aleanca Atlantike ka dërguar mbi 17 mijë nga këto raketa antitank brenda një jave, kryesisht nga toka përmes Polonisë dhe Rumanisë. Megjithatë, ato janë mjaft të shtrenjta, midis 80 dhe 200 mijë dollarë secila dhe prodhuesit amerikanë janë në gjendje të prodhojnë rreth 6 mijë e 500 në vit.
Por, siç kanë vërejtur ekspertët, modelet edhe më pak të sofistikuara mund të kenë ndikim: në fakt, disa vende kanë dërguar “copa” të një lloji tjetër, nga “AT4” deri tek “Panzerfaust-ët”.
Rusët përgjigjen me raketa të rënda balistike me precizion me rreze të shkurtër, të cilat kanë goditur të gjitha qytetet kryesore të Ukrainës dhe objektivat ushtarake që nga dita e parë e pushtimit. Ata qëllohen nga toka me tanke “Iskander”, të cilët mbajnë dy në të njëjtën kohë. Gjysma e atyre të qëlluara përfundojnë në një rreze prej 5-7 metrash.
Qytetet ukrainase janë goditur gjithashtu nga raketat e lundrimit “Kalibr” me rreze veprimi 1500-2000 kilometra, të cilat lëshohen nga Deti i Zi dhe përdoren për të goditur me saktësi më të madhe.
Për rrethime, në vend të kësaj përdoren “BM-21”, një sistem lëshimi që mund të lëshojë qindra raketa të pakomanduara dhe për këtë arsye më pak të sakta: ato bien në një zonë të gjerë dhe shërbejnë për të shkatërruar objektivin.
Pastaj janë automjetet me zinxhira TOS-1, të cilat lëshojnë raketa termobarike, koka luftarake shkatërruese që krijojnë efekte ndezëse dhe shpërthyese. Ato përbëhen nga gaz i ndezshëm dhe grimca metalike. Kur shpërthejnë, substanca përdor oksigjenin e pranishëm në ajër për të krijuar një “Flluskë” dhe menjëherë më pas ka një shpërthim të ri.
Pasojat janë temperatura shumë të larta, një valë goditëse më e gjatë se armët konvencionale dhe djegia e oksigjenit. Përdoren për të goditur objektivat në një ndërtesë ose në bunkerë.
Rusët duket që kanë përdorur gjithashtu bomba thërrmuese, të cilat mund të përdoren nga aeroplanë, helikopterë dhe artileri, të projektuara për të kundërshtuar përqendrimet e forcave. Bombat thërrmuese lëshojnë një dush sub-municioni mbi objektiv, që zakonisht shpërthejnë në goditje dhe janë shumë të rrezikshme, për të mos kujtuar që janë edhe të ndaluara për civilët.(Albanianpost.com)
