Tani që kryetarja e Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA Nancy Pelosi ka arritur të vizitojë Tajvanin, zyrtarja më e lartë amerikane që e ka bërë këtë në 25 vjet, a nuk do të duan të tjerët të bëjnë të njëjtën gjë në të ardhmen?
Tani që Kina ka zhvilluar ushtrime të mëdha me zjarr të drejtpërdrejtë të një shkalle të tillë, kaq afër Tajvanit, pse të mos e bëjmë përsëri? Sa herë që avionët luftarakë kinezë fluturojnë më afër ishullit ose në numër më të madh, vendoset një standard i ri “normaliteti”. Pra, nëse Ushtria Çlirimtare Popullore (PLA) nuk fluturon aq afër herës tjetër, çfarë mesazhi po dërgon?
Jo shumë kohë më parë, plani i Pekinit me Tajvanin përfshinte angazhim. Megjithatë, qasja nën presidentin kinez Xi Jinping është bërë shumë më luftarake, me presion gjithnjë e më të madh që po ushtrohet mbi Taipei.
Ata me tendenca më militariste në nivelet e larta të pushtetit këtu duhet ta kenë mirëpritur fshehurazi vizitën e Pelosit. Ajo ka ofruar një justifikim ideal për të rritur lojërat e luftës rreth Tajvanit në përgatitje për atë që ata e shohin si ditën e pashmangshme kur do të kapet me forcë.
Sfida më e madhe ndoshta për stabilitetin rajonal është se qëndrimi publik i të gjithëve ndaj Tajvanit është qesharak. Është si një lojë gjigante pretendimi që po bëhet më e vështirë për t’u mbajtur.
Kina pretendon se Tajvani është aktualisht pjesë e territorit të saj, edhe pse ishulli mbledh taksat e veta, voton në qeverinë e vet, lëshon pasaportat e veta dhe ka ushtrinë e vet.
SHBA pretendon se nuk po e trajton Tajvanin si një vend të pavarur, edhe pse i shet armë të teknologjisë së lartë dhe, herë pas here, një politikan i rangut të lartë viziton në atë që duket shumë si një udhëtim zyrtar.
Është e qartë se nuk do të duhej asgjë që kjo shfaqje e dobët, e krijuar për të garantuar status quo-në, të shpërbëhej.
Rreziku për botën është se ka nga ata në Pekin që dëshirojnë ta shohin atë të shembet.
Për dekada, media e kontrolluar nga Partia Komuniste e Kinës ka përhapur retorikë të ngjashme për Tajvanin, por ideja e një lufte për ta rikthyer atë kurrë nuk u ndje më afër.
Tani nuk është kështu.
Ekziston një besim midis shumicës së njerëzve me të cilët flisni se Presidenti Xi dëshiron të marrë Tajvanin gjatë kohës së tij në detyrë, duke e katapultuar veten në një status të pavdekshëm, si lideri që bashkoi atdheun.
Ai tashmë ka frenuar në mënyrë efektive Hong Kongun, një qytet që ishte bërë gjithnjë e më i mundimshëm për Kinën, shumë përpara afatit.
Fakti që Presidenti Xi do të kalojë në një mandat të tretë historik në detyrë brenda pak muajsh në fakt e lehtëson pak presionin.
Tani që ai mund të qëndrojë në krye për aq kohë sa të dojë, ndryshe nga udhëheqësit e mëparshëm që nga Mao Ce Duni, të cilët ishin të kufizuar në dy mandate, ai nuk duhet të nxitojë për të sulmuar ishullin.
Por çdo ditë ne i afrohemi kësaj dhe një hap më larg paqes.
Disa nga propagandat e Kinës, të krijuara për të ringjallur mbështetjen popullore për një zgjidhje ushtarake, shfaqin nivele naiviteti të para Luftës së Parë Botërore për atë që një luftë e tillë do të sillte në të vërtetë.
Edhe me mbulimin shumë të censuruar të konfliktit të Ukrainës, duke parë se pushtimi po luante me siguri do t’u kishte dhënë kinezëve pauzë kur mendonin të përfshinin vendin e tyre në konflikt të përgjakshëm.
Por nacionalizmi është një mjet i fuqishëm dhe iluzionet mund të pushtohen lehtësisht.
Nëse Pekini do të sulmonte Tajvanin, edhe me fuqinë e PLA, do t’i duhej të bënte një ulje në shkallë të gjerë nëpër një ngushticë të pabesë, dhe më pas të përballej me një armik të gërmuar dhe të përkushtuar që luftonte për një mënyrë jetese të lirë, e parë po aq shumë më e rëndësishme se justifikimi patriotik për të sulmuar që është daulluar në ushtrinë pushtuese.
Një luftë e tillë mund të jetë e gjatë, ta kthejë Kinën në një pabesë për një periudhë të gjatë kohore dhe të vrasë ekonominë kineze. Edhe nëse PLA do të fitonte, kjo do të çonte në pushtimin e një ishulli të madh të populluar nga miliona njerëz të cilët ka të ngjarë të indinjonin autoritetin e Pekinit.
Kjo do të ishte katastrofike dhe mendjet e zgjuara në kryeqytetin kinez e dinë këtë./albeu.com
